Bir yelkenli tekne ile ilk kez yol yapacak ve hatırı sayılır bir yol yapacak insan bulmak kolay olacak mıydı ? Bu sorunun cevabı hemen geldi. Eşe dosta, arkadaşlara haber salındı ve tahminlerimizin tersine o kadar çok talep oldu ki, sonunda bir tekneye daha ihtiyacımız olduğunu anladık. Yarış ekibinin bir kısmı Çeşme'de yarış bitiminde tekneden ayrıldı. Onların yerine mürettebat bulmak ve fazla mürettebat için de ikinci bir tekne bulmak durumları ortaya çıkınca biz de kolları sıvadık. Tekneden ayrılan yarış ekibi ve Çeşme -İstanbul etabını yapmak için başvuran insanların sayılarının toplamı sonucu bize on altı kişilik bir ekip olduğumuzu gösterdi. 36 feetlik teknemizde biz sekiz kişi çok rahat yolculuk yapıyoruz. Geri kalan sekiz kişi için de en az bizim tekne büyüklüğünde bir başka tekne bulmak gerekiyordu. İkinci tekne Didim'den çıktı geldi. İstanbul Yelken Kulübü'nden çok eski bir arkadaşımızın on dört metre boyunda biraz yaşlı ama çok denizci teknesi bu yolculuktaki yol arkadaşımız olacaktı. Gün's...
İstanbul'a hareketimizden bir gece önce bütün ekip Çeşme'de buluştuk. Bu seyahatten aylar önce teknenin esas ekibi olan Murat Gökçen ve Mahir Ulutaş ile birlikte rotamızı belirlemiş, ve yolculuğun yapılacağı tarihlerdeki hava ve deniz durumunu geçmiş yıllara bakarak bir istatistik çalışması ile belirlemeye çalışmıştık. Deniz işini hafife almamak ve bu tip yolcuklardan önce rota, rüzgar durumu, kumanya, ekibin fizik ve moral sağlığı gibi pek çok konuda ön hazırlık yaparak, karşılaşabileceğimiz ve önceden hesap edilemeyecek her duruma karşı tedbirli ve hazırlıklı olmak gerekir. Hele hele Ege Denizi gibi sağı solu hiç belli olmayan bir denizde dört gün geçirecekseniz ve ekibinizin en az yarısı hiç yelken tecrübesi olmayan insanlardan kurulmuş ise bu hazırlık aşaması bir kat daha önem kazanıyor. Zira ne kadar hazırlanırsanız hazırlanın deniz ve hava size mutlaka hesaplamadığınız bir sürpriz yapacaktır.
Dönelim Çeşme'deki son gecemize. Son gece Alaçatı'da Yucca Küçük Otel'de buluşuyoruz. Tüm ekip birlikte, artık geri sayım başlıyor. Ekibin büyük çoğunluğu konuyla o kadar alakasız ki hem iyi bir enformasyon vermek hem de hiçbirini huzursuz etmemek gerekiyor. Denizin güzelliği yanında, taşıdığı riskleri de konuşmak boynumuzun borcu. Biz anlatmaya başladıkça insanların gözlerindeki pırıltıyı görüyor ve mutlu oluyorum. Biz kabaca rotamızı, teknedeki çalışma düzenini, beslenme rutinimizi ve temel deniz kurallarını anlatıyoruz. Sonra tabi ekip sormaya başlıyor. O kadar çok merak ettikleri şey var ki, önümüzdeki dört günlük süre bize yetecek mi diye düşünmeye başlıyorum. En basit bağdan tutun da tuvaletlerin nasıl kullanılması gerektiğine kadar anlatılacak,öğretilecek bir çok şey...
İlk iş olarak insanları iki tekneye nasıl bölüştüreceğimizi konuşuyoruz. Birlikte gelen arkadaşlar var, her teknedeki kadın erkek sayısını da ayarlamak gerekiyor zira hava patlarsa kas gücüne de çok ihtiyaç olacak. Gücü dengeli dağıtmak gerek. Öte yandan bize katılan ikinci tekne Gün's ü fazla tanımıyoruz bu bakımdan en az iki tecrübeli yelkencinin tekne sahibine destek olmak için orada seyahat etmesi gerekecek. Murat ve ben ikinci tekneye geçiyoruz, Mahir ve Volkan da Ada-Pupaadrenalin'de kalıyor. İnsanların daha önceden bilmediğimiz bazı sağlık durumları ortaya çıkıyor. Örneğin arkadaşlarımızdan biri güneşte kalamıyor. Bulunduğu teknede çok iyi bir tente olması ve her daim güneşten korunması gerekiyor. Onunla beraber gelen diğer arkadaşı da birlikte seyahat etmek istiyor ve bu ikiliyi aynı tekneye yerleştiriyoruz. Sanırım tüm bu seyahatin en zor kısmı insanları teknelere dağıtmak. Toplantı giderek bir sohbete dönüşüyor, insanlar tanışıp sohbete başlıyor ve ilk anlardaki huzursuzluk ve bilinmeyene karşı duyulan endişe bulutları dağılıyor. Öyle sanıyorum ki katılan herkes İstanbul'a varıldığında kendine önemli bir şeyler katmış olacak, belki iyi bir dostluk, belki sarsılmaz bir öz güven, ve mutlaka unutulmaz anılar.
Yolculuğun bir gün öncesinde Mahir, Didim'den Gün's ü getiriyor. Anlattığına bakılırsa 25 knot hava ve çok büyük denizler aşmış geliş yolunda. Biz hemen gidip tekneyi görüyoruz, biraz dağınık ve bakımsız ama yapısı çok denizci bir tekne. İlk görüşte beğeniyorum ve bu teknede yelken basmak için sabırsızlanıyorum. Gün içinde market alışverişi, kumanya, ve gerekebileceğini düşündüğümüz bütün ihtiyaçları sağlayıp teknelere bölüştürüyoruz. Zaten birlikte yol yapılacak ve acil ihtiyaç durumlarında , telsiz ile haberleşme sağlanabilir. Tecrübesiz mürettebat ile yapılacak bir yol olduğu için de denizde birbirimizin görüş alanı içinde kalacağız. Güvenlik açısından önemli bu. Her deniz yolculuğu ya da yarış öncesinde olduğu gibi yine bölük pörçük kötü bir uyku ile son geceyi geçiştiriyorum. Sabah buluşma saatimiz 06:30.
Günün ilk ışıklarıyla birlikte Yucca'dan ayrılıp Çeşme Marina'ya geliyoruz. Ekip saat 07:00 da hazır. Ada-Pupaadrenalin ve Gün's birbirinin peşi sıra marinadan ayrılıyoruz. İlk günkü hedef Cunda Adası. Yola koyulmadan önce teknelerin üzerinde bazı pratik ve mutlaka bilinmesi gereken bir kaç konuyu ekibe anlatıyor ve yelken basıyoruz. Yola çıktıktan yaklaşık üç saat sonra Ege hırçın yüzünü göstermeye başlıyor. Sakız Adası'nı geride bırakmaya hazırlanırken hava şiddetleniyor ve rüzgar saatte 20 knota kadar çıkıyor. Yan tekne ve biz havayı görünce Midilli'ye doğru yarışmaya başlıyoruz. Yarışmak artık bizim için bir refleks. Ada-Pupaadrenalin'de balon var ve hava günbatısından esmeye başlayınca, Mahir hemen cenovayı indirip balonu basıyor ve geniş apazla bizi zorluyor. Niyeti rüzgar altına doğru kaçıp süratlenmek. Midilli Adası iskele ön omuzlukta. Biz de balonsuz ve ağır bir tekne olmamıza rağmen hızlıyız. Gün's ü biraz daha orsalatarak hızımızdan biraz kaybediyor ama yolu kısaltıyoruz. Mahir'in tahmini bizim adaya yaklaştıkça rüzgarsız kalacağımız üzerine, O da rüzgaraltına düşerek mesafe kaybedecek ama sonra kendi teknesini orsalatarak bizim havasız kaldığımız anda farkı kapatarak bizi geçecek. Evdeki hesap çarşıya uymuyor. Midilli'yi ilk gören biz oluyoruz. Sertleşen havada ekipten bazıları çok çabuk ısınıp işin zevkini alıyor ve güvertede verdiğimiz işleri en iyi biçimde yapmaya çalışıyor. Bir kısım yeni denizci ise hafiften geriliyor ve kokpitte en güvenli buldukları yere oturuyor ve neler olduğunu anlamaya çalışıyor, ama kimse sükunetini ve sakinliğini kaybetmiyor. Yaklaşık iki saat sonra Midilli'deyiz . Çok güzel bir koy bulup demirliyoruz. Yanımızdan geçen Yunan sahil güvenlik teknesi bize hiç aldırmadan yoluna devam ediyor. Öğlen menüde deniz suyu ile haşlanmış ton balıklı makarna ve salata var. Tüm ekip iyi çalıştı ve iyi bir molayı hakketti. Yemek sırasında Volkan dalarak teknelerin karinalarına (teknenin su kesiminin altında kalan dış yüzeyi), dümen palalarına ve pervanelere bakıyor. Genel bir kontrol yapıyor. Midilli'nin masmavi sularında herkes serinliyor ve bir süre sonra demir alıp yola koyuluyoruz. Rüzgar şiddetini biraz azaltmış. Ekibin keyfi yerinde, ilk tedirgin saatler geride kalmış. Bunda sanırım teknedeki tecrübeli yelkencilerin payı var. Sert hava ve köpüren dalgalar karşısındaki sakinliğimiz, bırakın heyecanlanmayı bu durumdan zevk alıp, birbirimizle yarışmamız ekibin geri kalan kısmına iyi bir işaret ve moral oluyor. Bizim o halimizi görenler durumun kesinlikle kontrol altında olduğuna kanaat getiriyorlar.
Yola çıkmadan birkaç gün önce Murat ile birlikte orkinos için olta yaptırdık ve Çeşme'de balık işi ilgilenen arkadaşlardan çeşitli tüyolar aldık. Balık nerelerde olur, avlanma saatleri nedir gibi çünkü Çeşme'ye inerken Midilli ve Sakız açıklarında sağımızdan solumuzdan atlayan orkinoslar görmüştük. Orkinos için gerekli düzeneği kurup oltamızı denize bıraktık ama yol boyunca gördüğümüz yunuslar yüzünden balık avlama işini başka bir zamana bırakmaya karar verdik. İhtimaldir oltaya bir yunus takılabilir. Risk almaya gerek yok. Akşama doğru hava düşüyor ve sakince Cunda'ya yaklaşıyoruz.
Cunda'ya denizden gidenler bilir. Adanın girişinde sağlı sollu sayısız şamandıra var. Denizcilikte bunlara çakar, kardinal gibi isimler de verilir. Bu işaretler karada trafik ışıklarının üstlendiği görevi üstlenirler. Değişik biçim ve renkleri vardır ve her şekil ve renk bir uyarıdır. Seyir yapan teknelere su altındaki tehlikeyi anlatırlar, ve emniyetli geçiş için denizcileri uyarırlar. Cunda'nın girişi tehlikeli bir giriş. Su bir kanal etrafında çok sığ ve geçiş mümkün değil. Ancak çakarları iyi okursanız onlar sizi emniyetli bir şekilde Cunda'ya kadar götürecek. Kırmızı ve yeşil çakarları, iskele ve sancağımızda bırakarak yavaşça ilerliyoruz. Teknemizin hemen yanında çakarların dışında sadece ayak bileklerine kadar batmış insanlar balık tutuyor. Düşünün su o kadar sığ.
Olaysız bir şekilde Cunda'ya varıyoruz. Her zamanki gibi tekneye güvenli bir yer bulmak, sabaha kadar rahatça uyumamızı sağlayacak bir park yeri aramak ilk ödev. Karaya yaklaşırken sahilden birileri el kol işaretleri ile bize bir şeyler anlatmaya çalışıyorlar. Sanırım tekneler için yer gösteriyorlar. Biz iki tekne arasına milimetrik bir kıçtan kara yapıyoruz ve bizden sonra sıra Ada-Pupaadrenalin'de. Söylemeden geçmeyelim ilk günün ikinci yarışını Mahir kazanıyor. Bu sportmenliğe yakışır bir sonuç ve aslında sanırım kimse İstanbul'a döndüğümüz zaman geçilmiş tekne ve ekip olmak istemediği için yarış işi Cunda'dan sonra tekrarlanmıyor, üstelik bu iş sessizce, hiç konuşma olmadan karara bağlanıyor. Tekneler güvenli bir şekilde yerlerini bulduktan sonra farkına varıyoruz ki herkes çok ama çok acıkmış. Kimse duş bile almayı düşünmüyor. Herkes sahildeki balık restoranlarına hücum ediyor. Ekip kalabalık ve tekne dışındaki zaman kendimize ait. O yüzden kimse kimseyi yemek ve devam programı için zorlamıyor. Herkes istediği yerde yeyip içiyor. Akşam yemekleri şüphesiz benim için gezinin en önemli parçası. Yolculuklarda insanlar birbirlerini daha iyi tanır derler, ve içki masasında. Bence ikisi de doğru. En zor ve en keyifli anlarda birlikte zaman geçirmek, az zamanda çok iş yapmak demek. Ekip birbirini tanıdıkça samimiyet artıyor. Her meslekten insan olması, konuları açıyor, muhabbeti koyulaştırıyor. İlerleyen saatlerde teknelere döndükten sonra pek kimsede hal kalmamış ama yine gece neferleri ile güvertede son içkilerimizi yudumlarken, geçirdiğimiz günü konuşuyor insanların duygularını öğrenmeye çalışıyorum. Denizde olmak onlara ne hissettirdi ? Bu işi sevdiler mi, zorlandılar mı, korktular mı, eğlendiler mi? Zaten lafı ortaya atar atmaz öyle bir sohbet açılıyor ki sabahın erken saatlerine kadar konuşuyoruz. Herkes yeni bireyler öğrenmek için adeta yarışıyor. Bu merak ve ilgi karşısında ben de heyecanlanıyor, bütün bilgi ve tecrübemi insanlarla paylaşmak ve yararlı olmak istiyorum. Ekibin bir kısmı kamaralarda, bir kısmı uyku tulumları içinde güvertede uyumayı seçmiş.
Gecenin sonunda genellikle olduğu gibi ayakta kalan son denizci benim. Biraz da kendimle konuşmam gerek. Son kadehimi içerken gecenin karanlığına karışıyorum. Başımın üzerinde yıldızlar, ayaklarımın altında ise bir başka sonsuzluk belli belirsiz bir devinim içinde beni kucaklıyor. Yarın neler olacak, deniz bize bilmediğimiz bir yönünü gösterecek mi ? Bizi bekleyen maceranın yazılmamış sayfaları ve daha yaşamadığımız anların heyecanı ve o anlara duyduğum karşı konulmaz istek. Hayatın kendisi de bundan başka bir şey değil gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder